....ลงทุนแบบไม่รู้ได้คืนวันไหน...ใครทำเครื่องเสียงรวยคนนั้นบุญเก่า..ในตอนนั้น ก็นึกในใจว่าเอาวะลงลงตัวแล้ว ไปงานไหน เจ้าภาพ คนฟังคนเต้นบอกเสียงดี ....แต่ อ.เสริมไม่เคยชม...มีแต่บอกหมอหนึ่งสียงโน่นขาดเสียงนี่ไม่ดี แกชวนซื้อของดีท่าเดียว....(เชื่อแกตลอด....5555.....ไม่เชื่อเรื่องเดียว....ซื้อไมค์ชัวร์ ของจริง....ผมว่าไม่จำเป็นเถียงแกแบบคนจนไม่มีปัญญาซื้อมาใช้ว่า...คนเสียงดีขายเสียงดี ขายหน้าตาไมค์อะไรก้อได้
) ตู้เบส ในความทรงจำ ในงานมิตติ้งครั้งแรกในพิษณุโลก ตู้เบสซึ่งผมภาคภูมิในนำเสนอ เปิดทีเดียว โคมไฟโรงแรมตกลงมาแตก..งเลยต้องเบา กลัวเสียตังค์กลายเป็นเรื่องเม้าท์ มาจนทุกวันนี้บางคนไม่มจำอะไรจำได้ว่างานพิดโลก โคมไฟแตก โอ้โห ตอนนั้นให้เอาอะไรมาแลกก้อไม่ยอม ใครอยากรู้ตู้แบบนี้ก็ถามเรา ใครก็สนใจ ไปเล่นงานไหน ทุกงาน้องมีคนมาก้มๆเงยๆ สอบแล้วถามอีก แต่....เชื่อผมเหอะ สักวันท่านก้อ..จะเป็นแบบผม หรืออีกหลายๆคน....ยิ่งแกร่ง ยิ่งกล้า ยิ่งบ้า ยิ่งจน....ฟังของ อ.เสริม ทำไมดีจัง ...พี่ยอด นาทันใจก็เจ๋งแจ๋ว...น้องเก่ง ก็อลังการ.....ของเราล่ะ....ยิ่งฟังยิ่งเจอแต่ปัญหา...เสียงโน้นขาดนี่ขาด โน้นเกินนี่เกิน....ก่อนเล่นงานไปงานทุกครั้ง.....เป็นหมอนี่ กินยาฟรี.....ทุกครั้งสบานได้ พารา สองเม็ด แอคติเฟด สองเม็ด บรอมแฮกซีน สองเม็ด กินแบบนี้จริงๆ....งานไหน ไฟตก เีสียงห่วยแตก....พ่อเจ้าประคู้ณเอ๋ยยยย....รับประทาน Diazepam 2 มิลลิกรัม หรือ ยา ดีทู D2 ที่เราเรียกๆกันแน่ะครับ คลายเครียดระบบประสาทเลย....กลัวเส้นเลือดฝอยแตกตาย..ก่อนเจ้าภาพด่าบ ก่อนไม่ได้รับเงิน พร้อมเสียงว่าวงอะไรว่ะห่วยแตก..... (วันนี้คุยกับพี่อำนาจ-อีที บอกมีเลยหมอหนึ่ง คนทำวงดนตรีที่พิจิตร มี เครียด เจ้าภาพติ คนด่า ลงเวทีเส้นเลิอดแตกตาย)
....พอวันนั้น.....ผมได้เห็น อ.เสริม...ผู้ใฝ่หาแต่ของเทพมาใช้...ต้องขอโทษที่เอ่ยนาม...มีลำโพง เบส หน้าตาแปลก ชิ้นงานก็งั้น แบบมือใหม่หัดทำหัดขาย ซื้อมาได้ไง :hap5:ล้อเล่นน่ะ....แต่เสียงโอโห้ๆๆๆ อะไรกันนี่....มันใช่เลยสำหรับเรา...นึกไปเครื่อง อ.เสริม ก็ดีนี่หว่า...เราประถม แก ชั้นทิพยวิมาน...มันก้อดีดิ....แต่อีตาคนตู้บ้าๆบอๆแบบนี้ เขาก้อ...พี่ชายเรานี่หว่า...ลองครับลอง..ลากอีตาหมอโป่งไปเป็นเพื่อน กันเมียด่า...เดี๋ยวมันว่าไปหาสาว.....ไปหลายงานมากกกก...ลากเอาคอมเราการ์ดเราของเรา ไปเอง ก็ เรามาใช้เองจะเอาของคนอื่นไปลองทำไม...เอาว่ะ...ง-เงินไม่มี...ของเก่าซื้อมาไม่ได้ใช้เก็บขาย...ขายตู้เบสในความทรงจำ....มีตังค์จะเก็บไว้จริงๆ...ทำไงได้ก็ตอนนี้มันจน.....555
....คนทำคนขาย....คงเวทนา..งไหนๆมันก้อตามไปลองของเราหลายงานแล้ว....ชอบไหมเอาไปลองไหม เอาไปใช้ก่อนไหม...เราก็แบบว่าขี้เกรงใจ....ปัดแล้วๆๆปัดอีก อยากมีเงินค่อยเอา....ของทีีตกลงซื้อขายเลื่อรับของจ่ายตังค์ เอาไง....คำนี้... หมอ หนึ่ง เอาไปลองก่อน พี่สบายๆ ลองแบบไม่เข้ากับเครื่องหมอ ไมา่ชอบไม่เอาพี่ไม่ยัดเยียด ไม่ซีเรียส....นึกในใจ พี่ชายเราคนนี้ ไม่ใช่ มืออาชีพ นี่หว่า(พ่อค้าในสายเลือด) คุณกล้าท้ามีหรือไม่กล้ารับ บอกเลอื่อนไปเรื่อยจน แกบอกจะเอาไหมวันไหน ก็เลย มาเป็น
...........หัวข้อ กระทู็นี้ไงครับ..........ต่อภาค 3 เหมือนเขียนนิยายเลยวุ๊ยเรา....บ้าไปแล้ว
