ช่วงนี้เงียบเหงา ซบเซา
ไอ้ที่จะบวชก็บวชกันหมดแล้ว ไอ้ที่จะแต่งก็เลิกกันไปหมดแล้ว งานจ้างไม่ค่อยมี แถมมือดียังมาตัดราคาไปสองสามงาน กินแต่มัดจำงานละห้าร้อยมาสองงาน
วันที่ 15 พฤษภาที่ผ่านมา มีโอกาสโฉบๆไปแถวๆ 27 รีสอร์ทถิ่นเก่าของพี่ป้อม(ไปเก็บหนีเก่า) เจอคนรู้จักในสายที่ทำงานอยู่มาสัมมนากัน ไม่ถึงสามสิบคนดี กำลังจะกินข้าวเย็นกัน
ทางรีสอร์ทใจดี เปิดคาราโอเกะเวอร์ชั่นล่าสุด .38 ให้ร้องกันฟรีๆด้วย นั่งคุยกันไปน้องเขาก็สั่งพนักงานให้นำน้ำฟองๆมาเลี้ยง ผ่านไปซักครึ่งขวดชักเริ่มตึงๆหูก็เริ่มหาเรื่อง
ฟังตัวอย่างช่วงน้องพนักงานเขาลองซาวด์อยู่สองเพลงทนไม่ไหว เลยเดินกลับไปที่รถหิ้วโน๊ตบุคออกมา พร้อมกล่องแยกจอที่ตั้งแต่ซื้อมาแก้ปัญหาจอกระพริบ ซึ่งยังไม่เคยได้ลอง เข้าไปบอกไอ้น้อง... พี่ขอเล่นเองหว่ะ......
น้องมันทำหน้างงงงแต่ก็หลีกทางให้ด้วยดี จัดแจงเปิดเครื่องต่อสายไปหาจอที่น้องมันเตรียมไว้แล้ว ลากสายจอจากคอมรีสอร์ทมาต่อกับกล่องแยกสาย ถอดสายสัญญานเสียงจากเครื่องรีสอร์ท มาเสียบเครื่องเราเปิดเพลงของเรา แล้วเดินเข้าไปปรับโน่นปรับนี่เครื่องเสียงรีสอร์ทสองสามปุ่ม เป็นการเซ็ตอัพระบบที่ไวที่สุดในชีวิต สองนาทีได้มั๊ง แล้วก็เริ่มกันเลย
ที่แรกก็คิดว่าจะร้องเพลงกันตามวัย ที่ใหนได้ พอไปได้ห้าหกเพลง ความโกลาหลก็เกิด ตามภาพ
ลำโพงที่ใช้ ทั้งห้องแคบๆ สี่ใบ
มิกซ์ที่ใช้ สองไลน์ก็พอ
กล่องแยกจอที่เอาไปทดลองใช้ ใช้ดีไม่มีปัญหา
แอมป์สองตัว ไมค์ชัวร์แท้สองอัน คอมเพรสเซ่อร์ต่ออนุกรมไว้กับไมค์แล้ว เริ่มเลย
แรกๆก็สามัคคีกันร้องดีๆ
นานๆไปไหงเป็นแบบนี้ จบข่าว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนจะมากจะน้อยไม่สำคัญ ถ้าบรรยากาศมันพาไป คนเล่นสามารถสร้างความคุ้นเคยให้กันและกันได้ พักเดียวก็มันส์..... อย่าเชื่อผม โผมมาวววววว เอิ๊ก :party2: :party2:
