การเขี่ยนหนังสือเพื่อเล่าเรื่องราว เป็นเรื่องง่าย หรือเป็นเรื่องยาก
ถ้าไม่ลงมือเขียนจะไม่มีวันเข้าใจ
เขียนเล่าเรื่องที่เป็นนามธรรม มองเห็นได้ จับต้องได้ ลูบคลำได้
เช่นเล่าเรื่องการปรับตั้งเกนอินพุตไมโครโฟน
ทว่า ... เขียนอธิบาย เรื่องการมิกซ์ไมค์ + เสียงร้อง + เอฟเฟค
ให้เสียงที่ออกมากลืนเป็นเนื้อเดียวกันนั้น
ผมเริ่มเขียนมาหลายวันแล้ว ผลงานที่ตามมาทำให้รู้สึก หงุดหงิดครับ
คือพอเริ่มเขียนสองสามคำแรก ก็ไปต่อไม่เป็น
ภาษาคนเขียนหนังสือเรียกว่า “ล่ม” เหมือนเรือล่มจมน้ำตาย
พยายามวิเคราะห์ว่าทำไม? ถึงขนาดหยิบเอา SWOT มาค้นหาดู
มันแจ้งว่า เรื่อล่มมาจากคนถือหางเสือ หมายถึงความรู้ไม่แน่นพอ
ที่ไม่แน่นน่าจะมาจาก ประสบการณ์ชั่วโมงบินต่ำเตี้ย
เมื่อขาดทักษะ องค์ความรู้ไม่เกิด แล้วจะสอนใครๆ ได้...
ยิ่งเป็นเรื่องนามธรรม ยกตัวอย่าง "เสียงร้อง เสียงดนตรี กลืนเป็นเนื้อเดียวกัน”
สแตนดาร์ด หรือมาตรฐานอยู่จุดไหน ละครับ
ทั้งนี้เพราะเครื่องมือในการตัดสิน อยู่ที่หูคนฟัง
หูผู้ฟังนับร้อยนับพัน รสนิยม ความชอบในการฟังเพลงไม่เหมือนกัน
ตื่นมาเขียนหนังสือตั้งแต่ ตีสี่ ถึง ด้นตีห้า เขียนได้แค่นี้เองขอรับ....